Στο έντυπο αυτό, ξεκινώντας από τη θεματική των εκτρώσεων και της αναπαραγωγικής ελευθερίας, όπως παρουσιάστηκε και στη διαδήλωση του Δεκέμβρη του 22, διατυπώνουμε σκέψεις και απόψεις γύρω από το δημογραφικό, τη φροντίδα μεταξύ μας και ως έμμισθη εργασία, την προσπάθεια αφομοίωσης φεμινιστικών προταγμάτων αλλά και το πέρασμα στις νέες τεχνολογίες αναπαραγωγής.
Διανέμεται σε συντροφικούς χώρους, στέκια και Καταλήψεις και φυσικά χέρι με χέρι.
ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ | ΕΙΤΕ ΜΕ ΠΑΙΔΙ, ΕΙΤΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ
Αποσπάσματα από την προκήρυξη:
…Για εμάς, είναι ξεκάθαρο ότι η έκτρωση δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο την επιλογή ή όχι της μητρότητας, αφορά τον έλεγχο πάνω στα σώματα και τις ζωές μας. Για εμάς, είναι δεδομένο ότι η γονεϊκότητα είναι επιλογή. Η μητρότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση προορισμός ούτε κι ολοκλήρωση. Μια γυναίκα, η οποία δεν θέλει να φορτωθεί στην πλάτη της ένα μικρό παιδί, δεν είναι μια γυναίκα μισή, μια γυναίκα που λίγο μετά τα 40 της θα είναι ένα άχρηστο περιπλανώμενο φορτίο. Για εμάς, είναι δεδομένο ότι μια γυναίκα που παίρνει την επιλογή να μη γίνει ποτέ μάνα είναι μια γυναίκα που παίρνει στα σοβαρά την εαυτή της, που την γνωρίζει, γνωρίζει τις επιθυμίες, τα όρια και τις ανάγκες της.
…Η κυρίαρχη αντίληψη που θέλει να βλέπει την έκτρωση ως απόρριψη της μητρότητας, που συνδέει άρρηκτα κι αντιθετικά τις δύο αυτές επιλογές μιας γυναίκας, δεν έρχεται τυχαία. Από μικρές μαθαίνουμε να χτυπάμε είτε στον ένα είτε στον άλλο τοίχο. Εγκλωβιζόμαστε σε ηθικά διλήμματα που έχουν μπει από άλλους και με άλλους (κακούς για εμάς) σκοπούς. Στην πραγματικότητα, όταν αντιμαχόμαστε την απαγόρευση ή την κοινωνική παρανομοποίηση των εκτρώσεων, το κύριο ζήτημα που επαναφέρουμε είναι ένα: η επίμονη και αδιάκοπη αντίσταση στον επιβαλλόμενο έλεγχο πάνω στα σώματα και τις ζωές μας.
…Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά· πρέπει να είναι κανονικά και στα μέτρα τους. Γιατί, αν είναι από άλλο τόπο, θα μαζευτούν έξω από τα σχολεία τους για να τα διώξουν. Γιατί αν είναι Ρομά, μπορεί να τα σκοτώσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί αν είναι gay, αν δεν τους ταιριάζει το βιολογικό τους φύλο, θα προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια, με ψυχολόγους και βίαιες τιμωρίες να τα φέρουν στο δικό τους δρόμο. Για εμάς, ένα είναι σίγουρο, πάρουμε – δεν πάρουμε την συνειδητή απόφαση να κάνουμε παιδιά: αυτό το κομμάτι της κοινωνίας το σιχαθήκαμε από μικρές. Την κοινωνία που σκότωσε την Ελένη, την Κάρολάιν και τη Γαρυφαλλιά, την κοινωνία που δολοφόνησε τη Zackie στους δρόμους της Ομόνοιας και μετά το έκανε ξανά στα πάνελ των πρωινάδικων· την κοινωνία που εκμεταλλεύεται σεξουαλικά, μέσα από κρατικές και παρακρατικές μαφίες, παιδιά· που κακοποιεί σωματικά και ψυχικά γυναίκες πίσω από κλειστά παντζούρια· που σκοτώνει τις μετανάστριες αδερφές μας στα σύνορα· που τιμωρεί βίαια τα ανυπάκουα παιδιά· που στιγματίζει γυναίκες και άτομα για το πώς ντύνονται, πώς μιλάνε, πώς κυκλοφορούν, πώς χαίρονται. Την κοινωνία που δείχνει με το δάχτυλο όσες επέλεξαν τη μη μητρότητα, όσες δεν κατάφεραν να κάνουν παιδιά και είναι οκ με αυτό ή όχι, όσες επέλεξαν τη συλλογική φροντίδα των φιλενάδων τους κι όχι την αποκλειστική φροντίδα ενός μωρού, όσες κάνουν έκτρωση για να ζήσουν μια ζωή όπως τη θέλουν. Την κοινωνία που περιθωριοποιεί τρανς άτομα, την κοινωνία που διαπομπεύει.
Αυτό το μέλλον αρνούμαστε, αυτή είναι η κοινωνία που στεκόμαστε απέναντί της. Μας είναι πλέον ξεκάθαρο: η κοινωνία είναι πεδίο μάχης. Τα σώματά μας είναι πεδίο μάχης. Και δεν πρόκειται να τους χαρίσουμε τίποτα από τα δύο. Με λύσσα και συνείδηση για τη ζωή, είμαστε εδώ κι είμαστε πολλές και δεν διαπραγματευόμαστε στο ελάχιστο πως τα σώματα και οι ζωές μας μάς ανήκουν.
Ρόδος, 27/11/2018 : Η 22χρονη Ελένη Τοπαλούδη βιάζεται και δολοφονείται,
Κέρκυρα, 1/1/2019: η 28χρονη Αγγελική Πέτρου δολοφονείται από τον πατέρα της,
Καρδίτσα, 27/1/2019: 51χρονη δολοφονείται άγρια με μαχαίρι από τον εν διαστάσει 54χρονο σύζυγο,
Χανιά, 2/7/2019: Η 60χρονη Σούζαν Ίτον βιάζεται και δολοφονείται,
Κάτω Κηφισιά, 18/3/20: αστυνομικός 35 ετών σκοτώνει την πρώην γυναίκα του και τη φίλη της.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να συνεχιστεί η βαριά και όλο και αυξανόμενη λίστα καταγραφών των γυναικοκτονιών από την Ελλάδα μέχρι την Ισπανία και το Μεξικό. Κάπως έτσι, ως μεμονωμένα και ειδικά περιστατικά παρουσιάζονται στους τίτλους ειδήσεων αυτές οι “περιπτώσεις”.
Εμείς όμως έχουμε μάθει να διαβάζουμε διαφορετικά τις ειδήσεις. Ακριβώς γιατί νιώθουμε στο πετσί μας το βάρος αυτών των “περιστατικών”. Γιατί ξέρουμε ότι πριν από αυτά υπήρξαν τα βλέμματα και τα σχόλια στο δρόμο, οι ειρωνείες, η εκμετάλλευση στην εργασία, η ενδοοικογενειακή ψυχική και σωματική βία από άντρες καθημερινούς, η υποκριτική στάση του κράτους και των θεσμών εν μέσω ή μη καραντίνας. Η γυναικοκτονία είναι η ακραία μορφή αυτής της έμφυλης βίας. Είναι η στοχευμένη δολοφονία γυναικών λόγω του φύλου τους, ακριβώς επειδή είναι γυναίκες.
Οι γυναίκες δολοφονούνται ως αποτέλεσμα της επιλογής τους να αντισταθούν, να αρνηθούν τα “γυναικεία καθήκοντά“ τους, την αόρατη και σιωπηλή εργασία. Δολοφονούνται λόγω της μη πειθάρχησής τους σε όσους τις θεωρούν ιδιοκτησία και κεφάλαιό τους. Δολοφονούνται επειδή επιχείρησαν να ματαιώσουν τα σχέδια επιβολής ελέγχου στο σώμα τους.
Και σαν να μην είναι αρκετό, μαζί με το σώμα επιχειρείται να δολοφονηθεί ξανά και ξανά η γυναικεία αξιοπρέπεια. Σε αυτή τη συστηματική υποτίμηση συμβάλλουν, μαζί με τα σκατά αυτής της κοινωνίας, και τα μίντια. Θεαματικοποιούν τις γυναικοκτονίες εν είδει αστυνομικού ρεπορτάζ, ξεπλένουν και νομιμοποιούν τους δολοφόνους, οπλίζοντας με τον τρόπο αυτό το χέρι του επόμενου.
Σαν κόρες, μάνες και αδερφές, μάθαμε από νωρίς ότι η άρνηση στην πειθάρχηση ενοχλεί και εξοργίζει. Αλλά δεν είμαστε διατεθειμμένες να ακολουθήσουμε το φόβο.
Κανένα rest in peace δεν μπορεί να εφησυχάσει την οργή μας, κανένα rest in peace δεν μπορεί να μειώσει την περηφάνεια μας.
Είμαστε εδώ, όλες μαζί και στεκόμαστε η μία πλάι στην άλλη.
Καμία μόνη, καμία λιγότερη
Antifa Sisterhood , 619 Women’s Collective και Συντρόφισσες
WOMEN UNITE | RECLAIM THE NIGHT | TAKE BACK THE STREETS!
Στις 12/05/2017 στο Παγκράτι | Στις 20/05/2017 στο Μεταξουργείο
Οι γυναικείες ομάδες antifa sisterhood και women’s collective 619 (με την πολύτιμη συμμετοχή και στήριξη συντροφισσών) διοργανώσαμε δύο αμιγώς γυναικείες βραδυνές πορείες.
Η ΝΥΧΤΑ ΠΕΘΑΝΕ, ΖΗΤΩ Η ΝΥΧΤΑ: Ξέρουμε πως βιασμοί και επιθέσεις γίνονται όλες τις ώρες και παντού, όχι μόνο σε σκοτεινούς δρόμους αλλά από το χώρο της οικογένειας μέχρι τη δουλειά και κάθε άλλη διαδρομή μας. Επιλέγουμε όμως τη νύχτα γιατί αυτός είναι ο χρόνος κατά τον οποίο και μόνο το γεγονός ότι κυκλοφορούμε θεωρείται πρόκληση. Θεωρείται παραβίαση των όρων κυκλοφορίας που μας επιβάλλουν. Είναι ακόμη, ο τόπος και ο χρόνος με τα περισσότερα άλλοθι. Τα σεξιστικά σχόλια, τα σιχαμένα βλέμματα και αγγίγματα βρίσκουν εύκολα “άλλοθι”: το άλλοθι του φλερτ, του αλκοόλ, της “παρόρμησης”. Διαδηλώνουμε νύχτα για να αναιρέσουμε ακριβώς αυτό το καθεστώς φόβου των απόμερων, μη φωτισμένων δρόμων, για να φωτίσουμε τη “σκοτεινή απειλή” που έχει πρόσωπο και φύλο.
ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΝΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Γιατί δεν πρέπει να περιμένουμε κανένα αρσενικό-προστάτη ούτε να μας σώσει ούτε να ξεβολευτεί. Μιλάμε εμείς για τις εαυτές μας, όπως μας αντιστοιχεί. Η υπόθεση της ελεύθερης κυκλοφορίας μας δεν μπορεί να είναι υπόθεση άλλων.
Διαδηλώνουμε όλες μαζί, οργανωμένα, η μία δίπλα στην άλλη: γιατί οι πληγές της καθεμιάς δεν είναι ατομική έγνοια. Ο μόνος τρόπος για να μην είμαστε φοβισμένες, για να σπάσουμε τη σιωπή που μας επιβάλλουν, για να μην περιμένουμε τις επιθέσεις τους είναι να οργανωθούμε μόνες μας εναντίον τους. Η αυτόνομη φεμινιστική οργάνωση είναι ο μοναδικός τρόπος. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά προσωρινές λύσεις.
Διαδηλώνουμε και φωνάζουμε με συνθήματα όλες μαζί: για να επιβάλλουμε το σεβασμό στη γυναικεία παρουσία στο δημόσιο χώρο με την αντεπίθεσή μας. Για να μην ανεχόμαστε πια σχόλια, ψιτ, κόρνες, αγγίγματα. Γιατί δε θέλουμε να φοβόμαστε κανέναν.
ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥΣ. ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΕΣ ΕΜΑΣ.Ή ΑΥΤΟΙ Ή ΕΜΕΙΣ
…Για εμάς, είναι ξεκάθαρο ότι η έκτρωση δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο την επιλογή ή όχι της μητρότητας, αφορά τον έλεγχο πάνω στα σώματα και τις ζωές μας. Για εμάς, είναι δεδομένο ότι η γονεϊκότητα είναι επιλογή. Η μητρότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση προορισμός ούτε κι ολοκλήρωση. Μια γυναίκα, η οποία δεν θέλει να φορτωθεί στην πλάτη της ένα μικρό παιδί, δεν είναι μια γυναίκα μισή, μια γυναίκα που λίγο μετά τα 40 της θα είναι ένα άχρηστο περιπλανώμενο φορτίο. Για εμάς, είναι δεδομένο ότι μια γυναίκα που παίρνει την επιλογή να μη γίνει ποτέ μάνα είναι μια γυναίκα που παίρνει στα σοβαρά την εαυτή της, που την γνωρίζει, γνωρίζει τις επιθυμίες, τα όρια και τις ανάγκες της.
Ειδική έκδοση φανζίν για την περίοδο της κόβιντ παράνοιας.
