διαδηλώσεις

ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ | ΕΙΤΕ ΜΕ ΠΑΙΔΙ, ΕΙΤΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ

Αποσπάσματα από την προκήρυξη:

…Για εμάς, είναι ξεκάθαρο ότι η έκτρωση δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο την επιλογή ή όχι της μητρότητας, αφορά τον έλεγχο πάνω στα σώματα και τις ζωές μας. Για εμάς, είναι δεδομένο ότι η γονεϊκότητα είναι επιλογή. Η μητρότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση προορισμός ούτε κι ολοκλήρωση. Μια γυναίκα, η οποία δεν θέλει να φορτωθεί στην πλάτη της ένα μικρό παιδί, δεν είναι μια γυναίκα μισή, μια γυναίκα που λίγο μετά τα 40 της θα είναι ένα άχρηστο περιπλανώμενο φορτίο. Για εμάς, είναι δεδομένο ότι μια γυναίκα που παίρνει την επιλογή να μη γίνει ποτέ μάνα είναι μια γυναίκα που παίρνει στα σοβαρά την εαυτή της, που την γνωρίζει, γνωρίζει τις επιθυμίες, τα όρια και τις ανάγκες της.

…Η κυρίαρχη αντίληψη που θέλει να βλέπει την έκτρωση ως απόρριψη της μητρότητας, που συνδέει άρρηκτα κι αντιθετικά τις δύο αυτές επιλογές μιας γυναίκας, δεν έρχεται τυχαία. Από μικρές μαθαίνουμε να χτυπάμε είτε στον ένα είτε στον άλλο τοίχο. Εγκλωβιζόμαστε σε ηθικά διλήμματα που έχουν μπει από άλλους και με άλλους (κακούς για εμάς) σκοπούς. Στην πραγματικότητα, όταν αντιμαχόμαστε την απαγόρευση ή την κοινωνική παρανομοποίηση των εκτρώσεων, το κύριο ζήτημα που επαναφέρουμε είναι ένα: η επίμονη και αδιάκοπη αντίσταση στον επιβαλλόμενο έλεγχο πάνω στα σώματα και τις ζωές μας.

…Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά· πρέπει να είναι κανονικά και στα μέτρα τους. Γιατί, αν είναι από άλλο τόπο, θα μαζευτούν έξω από τα σχολεία τους για να τα διώξουν. Γιατί αν είναι Ρομά, μπορεί να τα σκοτώσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί αν είναι gay, αν δεν τους ταιριάζει το βιολογικό τους φύλο, θα προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια, με ψυχολόγους και βίαιες τιμωρίες να τα φέρουν στο δικό τους δρόμο. Για εμάς, ένα είναι σίγουρο, πάρουμε – δεν πάρουμε την συνειδητή απόφαση να κάνουμε παιδιά: αυτό το κομμάτι της κοινωνίας το σιχαθήκαμε από μικρές. Την κοινωνία που σκότωσε την Ελένη, την Κάρολάιν και τη Γαρυφαλλιά, την κοινωνία που δολοφόνησε τη Zackie στους δρόμους της Ομόνοιας και μετά το έκανε ξανά στα πάνελ των πρωινάδικων· την κοινωνία που εκμεταλλεύεται σεξουαλικά, μέσα από κρατικές και παρακρατικές μαφίες, παιδιά· που κακοποιεί σωματικά και ψυχικά γυναίκες πίσω από κλειστά παντζούρια· που σκοτώνει τις μετανάστριες αδερφές μας στα σύνορα· που τιμωρεί βίαια τα ανυπάκουα παιδιά· που στιγματίζει γυναίκες και άτομα για το πώς ντύνονται, πώς μιλάνε, πώς κυκλοφορούν, πώς χαίρονται. Την κοινωνία που δείχνει με το δάχτυλο όσες επέλεξαν τη μη μητρότητα, όσες δεν κατάφεραν να κάνουν παιδιά και είναι οκ με αυτό ή όχι, όσες επέλεξαν τη συλλογική φροντίδα των φιλενάδων τους κι όχι την αποκλειστική φροντίδα ενός μωρού, όσες κάνουν έκτρωση για να ζήσουν μια ζωή όπως τη θέλουν. Την κοινωνία που περιθωριοποιεί τρανς άτομα, την κοινωνία που διαπομπεύει.

Αυτό το μέλλον αρνούμαστε, αυτή είναι η κοινωνία που στεκόμαστε απέναντί της. Μας είναι πλέον ξεκάθαρο: η κοινωνία είναι πεδίο μάχης. Τα σώματά μας είναι πεδίο μάχης. Και δεν πρόκειται να τους χαρίσουμε τίποτα από τα δύο. Με λύσσα και συνείδηση για τη ζωή, είμαστε εδώ κι είμαστε πολλές και δεν διαπραγματευόμαστε στο ελάχιστο πως τα σώματα και οι ζωές μας μάς ανήκουν.