Για τις εκκενώσεις στο Κάτω Πολυτεχνείο

Ένας φιλόδοξος πρύτανης ειδικών αποστολών, οι μεγάλες εκκενώσεις της εποχής του covid 19
-και κάτι πόρτες που λείπουν

Όπως πιθανότατα ξέρετε, τα ξημερώματα της Κυριακής 14ης Ιουλίου η διοίκηση του ΕΜΠ προχώρησε στην ταυτόχρονη εκκένωση δύο γειτονικών καταλήψεων σε ενιαίο κτήριο στο κάτω Πολυτεχνείο (Πατησίων): του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού Αρχιτεκτονικής και της Carthago. Η εκκένωση αυτή δεν είχε τα χαρακτηριστικά ενός μηντιακού σόου, που τόσο έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα, εξελίχθηκε βουβά κι αντιληφθήκαμε τι συνέβη αργότερα το μεσημέρι, όταν είδαμε πεταμένο στους κάδους της Στουρνάρη μέρος του εξοπλισμού και του έντυπου υλικού μας: αφίσες και περιοδικά, ψυγεία και καναπέδες στοιβαγμένα στα σκουπίδια -ενώ οι πόρτες των χώρων είχαν αφαιρεθεί, για να προληφθεί, προφανώς, κάποια κίνηση ανακατάληψής τους. Η περίοδος που επιλέχθηκε γι’ αυτή την επιχείρηση εκκένωσης προφανώς δεν ήταν τυχαία: ολόκληρο το συγκρότημα του κάτω Πολυτεχνείου θα σφραγιζόταν εκείνη την εβδομάδα για την καλοκαιρινή σεζόν, εξασφαλίζοντας πολύτιμο χρόνο στη διοίκηση του ΕΜΠ να προχωρήσει και σε περαιτέρω κινήσεις στο εσωτερικό αυτών των δύο χώρων. Εκείνες τις μέρες, σε συνεργασία με το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αρχιτεκτονικής, κολλήσαμε στην πόλη μια αφίσα με τον τίτλο «Πίσω από τις πόρτες, ό,τι έχουμε είμαστε εμείς»: ήταν μια πρώτη, αντανακλαστική κοινή τοποθέτηση για τις εκκενώσεις, έχοντας στραμμένο το βλέμμα μας στη σεζόν που μόλις έχει ξεκινήσει. Τί παρατάσσεται όμως απέναντί μας; Μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση εκκένωσης κι «εξευγενισμού» (gentrification) τμημάτων της πόλης, των υποδομών και των δημόσιων χώρων της. Μια εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση των ροών της μητρόπολης και της επιβολής των διαταγών των αφεντικών και του κράτους τους σε πραγματικούς χώρους και χρόνους. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων, εντός κι εκτός πανεπιστημίων, αποτελούν μία από τις απολήξεις της. Η γενική πρόβα έγινε την εποχή της covid-19 –και κρίθηκε επιτυχημένη. Κι εφόσον κράτος κι αφεντικά κατάφεραν την εφαρμογή της σε όλη την επικράτεια, χώροι ελεγχόμενης πρόσβασης σαν τα πανεπιστήμια, θα ήταν πολύ πιο εύκολο να στοχοθετηθούν. Κι αυτό είναι που συμβαίνει στην περίπτωσή μας: ένας φιλόδοξος πρύτανης ειδικών αποστολών έχει αναλάβει με φανατική ιδεολογική ευλάβεια να αδειάσει το Πολυτεχνείο από κάθε κοινωνική και ανταγωνιστική χρήση, για να το γεμίσει με τεχνικές εταιρείες, διεθνείς εμπόρους όπλων, ελέγχους στις εισόδους των χρηστών του δημοσίου χώρου και άλλα τέτοια φρούτα. Ακούγεται οικείο, ε; Είναι γιατί μοιάζει με τα δελτία ειδήσεων όλων των τελευταίων χρόνων.
Αυτή όμως δεν είναι μια πλήρης εικόνα. Δεν είναι, όσο δεν εμπεριέχει εμάς. Δεν είναι, αν δεν πούμε σαν καταληψίες της Carthago τί θεωρούμε ότι εκκενώθηκε και τί όχι. Τί είμαστε εμείς και τί όχι. Ας κάνουμε λοιπόν μια μικρή αναφορά στο μέλλον, κοιτώντας λίγο προς τα πίσω: Ο χώρος της Carthago καταλήφθηκε το 1996 αρχικά από φοιτητές του Πολυτεχνείου, πολύ γρήγορα όμως εξελίχθηκε σε σημείο συνάντησης και διασταύρωσης λογιών λογιών «εξωσχολικών», εργατών κι εργατριών, πρώην και νυν φοιτητ(ρι)ών. Για σχεδόν 30 χρόνια έχει υπάρξει μια κινηματική υποδομή για διαδοχικές γενιές ανθρώπων που σκάλιζαν την παραγωγή ανταγωνιστικών απόψεων, την πολιτική οργάνωση και τον πειραματισμό με νέες μορφές παρέμβασης: λιγότερο ή περισσότερο εύστοχα, αλλά πάντα με επιμονή. Η Carthago φιλοξένησε τις πρώτες (κι έκτοτε, τις περισσότερες) πολιτικές ομάδες της Αυτονομίας: ήταν (και είναι) μια συνειδητή προσπάθεια να ξεφύγουμε από τις μορφές της, mainstream ή όχι, αριστερής πολιτικής, τις τελετουργίες και τις ιδεολογίες της. Από τα ίδια ντουβάρια ξεπήδησαν και οι πρώτοι antifa πυρήνες, όταν αντιληφθήκαμε την ανάγκη να στήσουμε οργανωμένες κόντρες στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό στο κοινωνικό υπέδαφος της μητρόπολης, χρόνια πριν την άνοδο (και την πτώση) της συμμορίας χ.α. Στον ίδιο χώρο, συγκροτήθηκαν μια σειρά εγχειρήματα κριτικής παρέμβασης στην προλεταριακή πραγματικότητα, τόσο πριν το εντόπιο ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, όσο κατά τα πρώτα μνημονιακά χρόνια. Στην Carthago, συντρόφισσες και σύντροφοι χωρίς καμιά “ειδικότητα” και προϋπηρεσία, άνοιξαν ένα μεγάλο κύκλο κριτικής στο πανεπιστήμιο, την ακαδημία και τις νέες τεχνολογίες, βάζοντας μπροστά την παραγωγή ανταγωνιστικής γνώσης για σύγχρονη χρήση: οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων -κι όσων θα’ ρθουν, μάλλον έχουν επιβεβαιώσει την αναγκαιότητα μιας τέτοιας πολιτικής κατεύθυνσης. Σ’ αυτή τη γωνία του κάτω Πολυτεχνείου συγκροτήθηκαν μερικές από τις γυναικείες-φεμινιστικές ομάδες, παλιότερες και νεώτερες, που εξερευνούν πλευρές μιας ανταγωνιστικής κριτικής κόντρα, τόσο στην πατριαρχία, όσο και στον mainstream φεμινισμό –υπέρ μιας γυναικείας αυτοσυνείδησης κι αυτοκαθορισμού, ενάντια σε έξωθεν, αρσενικές, επιταγές. Στον χώρο της Carthago, τέλος, οργανώθηκαν και δραστηριοποιήθηκαν πολιτικά εγχειρήματα ενάντια στον νέο φασισμό της εποχήςτου covid, ενάντια στην απο τα πάνω οργάνωση των πόλεων και των συμπεριφορών εντός τους, στο κυβερνητικό περιβάλλον της διαρκούς έκτακτης ανάγκης, των αλλεπάλληλων κρίσεων και των εντολών που γεννούν για τις ζωές μας.

Όχι, δεν κάνουμε κάποιο πολιτικό μνημόσυνο εδώ –το αντίθετο! Είναι αλήθεια ότι η κατάληψη της Carthago είναι εντελώς αταίριαστη με το τρέχον ιδεολογικό και ακαδημαϊκό περιβάλλον –και λέμε ότι καλά κάνει: και για τα περιεχόμενα της που είναι επίκαιρα όσο ποτέ σήμερα, και για την μαχητική καχυποψία απέναντι σε κάθε εκδοχή της κυρίαρχης πολιτικής και, κυρίως, για την επιμονή της. Για το πείσμα του να διεκδικείς διαρκώς μια συλλογική δύναμη που ψάχνει να ορίσει η ίδια πού θα βάλει κάθε φορά τους τσαμπουκάδες στις κυρίαρχες εξουσίες και πού θα αναζητήσει συμμάχους.Αυτή είναι η ζωντανή ιστορία της Carthago κι ευτυχώς δεν θα έπαιζε ποτέ στις ειδήσεις. Μορφές οργάνωσης, πολιτικές κατευθύνσεις και περιεχόμενα, ανταγωνιστικά μέτωπα, τα οποία μας είναι απαραίτητα. ΣΗΜΕΡΑ. Περιγράφουμε εδώ χώρους και χρόνους κριτικής -πέρα από τα ντουβάρια. Περιγράφουμε μια κοινωνική χρήση των πανεπιστημιακών χώρων και υποδομών για τις κινηματικές ανάγκες. Περιγράφουμε μια έννοια της εμπιστοσύνης, που δεν αποτελεί αντικείμενο έγκρισης από μηχανισμούς ή apps. Αναφερόμαστε σε μια συλλογική δύναμη που δίνει χώρο τόσο στην ευαισθησία, όσο και στην οργή. Περιγράφουμε λοιπόν αυτά ακριβώς που μοιάζουν απόβλητα σήμερα. Περιγράφουμε αυτά που έχουμε ανάγκη εμείς και οι άνθρωποι μας εκεί έξω, όλο και περισσότερο. Το ξαναλέμε: δεν είναι η στιγμή για πολιτικά μνημόσυνα. Είναι η στιγμή για οργάνωση, για καινούργια, φανερά και μη, σημεία συνάντησης, είναι η στιγμή για σχεδιασμό. Για μπάσταρδα σημεία της μητρόπολης, όπου θα διεκδικούν τον χώρο τους η κριτική και η αντι-γνώση, το σαμποτάζ και η αυτοαξιοποίηση των από κάτω. Στο κάτω Πολυτεχνείο –και όχι μόνο.

Θα τα ξαναπούμε.
Καταληψίες απ’ την Carthago 
(antifa community – συνεργασία αντιφασιστικών ομάδων
Outsiders -ενάντια στη (νέα) κανονικότητα
619 -Women’s collective
Game Over -για την διάσωση της α_μήχανης σκέψης)

Διαδήλωση για την υπόθεση trafficking της Ηλ/πολης

 

Πορεία στήριξης από το φεμινιστικό συντονισμό ομάδων και αλληλέγγυων για την υπόθεση trafficking της 19χρονης στην Ηλιούπολη,

Σάββατο 14/09, 12:00, Πλατεία Αγ. Αικατερίνης Κάτω Πετράλωνα.

Κάτω τα ξερά σας από την 19χρονη και όλα τα επιζώσαντα!

Για την προκήρυξη πατήστε εδώ

Ήμασταν απείθαρχες, θα γίνουμε ανυπότακτες

Αφίσα που κολλιέται στο κέντρο και στις γειτονιές της Αθήνας

 

 

“Από το ρόζ…

Πάνε μερικά χρόνια που κράτος και αφεντικά προσπαθούν να μας πείσουν για τις

φεμινιστικές τους πεποιθήσεις. Νοιάζονται για την ισότητα και πολεμούν την πατριαρχία με όλους τους τρόπους,

με όλους τους νόμους! Και περιμένουν να μας πείσουν ότι το ζούμε κιόλας.

…Στο χακί

Οι δηλώσεις Δένδια και λοιπών παρατρεχάμενων για τη γυναικεία στράτευση έρχονται να ντυθούν με ακριβώς αυτό το παραμύθι. Της ισότητας. Είναι κοινό μυστικό πως το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε πόλεμο και έχει καταλάβει πως δεν ψηνόμαστε με αυτόν.

Η γυναικεία στράτευση είναι , λοιπόν, μια απέλπιδη προσπάθεια να μας κάνουν να ενταχθούμε σε αυτόν. Γιατί αν είσαι διατεθειμένη να

συμμετάσχεις, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα είσαι διατεθειμένη να τον σταματήσεις. Ισότητα στη στράτευση? Δεν θα πάρουμε. Γιατί

είναι απλά ισότητα στην καταπίεση.

Ήμασταν Απείθαρχες

Όταν μας είπαν να ντυνόμαστε σεμνά, να κάνουμε μόκο και να γυρνάμε το κεφάλι απ’την άλλη αν κάτι πηγαίνει στραβά.

Όταν μας είπαν -και ακόμη μας λένε -να γεννάμε περισσότερο, για το καλό της πατρίδας.

Όταν μας είπαν να κλειστούμε στα σπίτια μας και να δείχνουμε πιστοποιητικά για ένα φρέντο εσπρέσο.

Γιατί από τότε είδαμε, πιο καθαρά από ποτέ ,τηνα καθημερινότητά μας να γίνεται στρατός και τις πόλεις μας στρατόπεδα.

Θα γίνουμε ανυπότακτες!

Γιατί δεν πολεμάμε για καμιά πατρίδα. Στεκόμαστε πλάι σε όσες αντιστέκονται για τη ζωή. Πλάι στις Παλαιστίνιες.

Για πάντα στις Παλαιστίνιες. Θα φωνάζουμε γενική ανυποταξία.

Γιατί το μόνο σύνορο είναι το ταξικό.

Re.pro σκέψεις για την αναπαραγωγή

Κυκλοφορεί η μπροσούρα από τις 619 με τίτλο:


“Re.pro : σκέψεις για την αναπαραγωγή”.

Στο έντυπο αυτό, ξεκινώντας από τη θεματική των εκτρώσεων και της αναπαραγωγικής ελευθερίας, όπως παρουσιάστηκε και στη διαδήλωση του Δεκέμβρη του 22, διατυπώνουμε σκέψεις και απόψεις γύρω από το δημογραφικό, τη φροντίδα μεταξύ μας και ως έμμισθη εργασία, την προσπάθεια αφομοίωσης φεμινιστικών προταγμάτων αλλά και το πέρασμα στις νέες τεχνολογίες αναπαραγωγής.

Διανέμεται σε συντροφικούς χώρους, στέκια και Καταλήψεις και φυσικά χέρι με χέρι.

Το κράτος είναι μαφία

Αφίσα που κολλήθηκε τον Ιούνιο του 2023 από φεμινιστικές και αντισεξιστικές ομάδες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κομοτηνή, Ηράκλειο.
Αφίσα που κολλήθηκε τον Ιούνιο του 2023 από φεμινιστικές και αντισεξιστικές ομάδες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κομοτηνή, Ηράκλειο.
Εδώ και δεκαετίες, από τις επιχειρήσεις στα σύνορα, μέχρι τα κυκλώματα τράφικινγκ, κράτος και παρακράτος κάνουν βρώμικες δουλειές με πολλά κέρδη. Τελευταία, όμως, ο διαχωρισμός είναι τόσο θολός που ένα είναι ξεκάθαρο:

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΜΑΦΙΑ

Και μαζί τους τα μήντια στήνουν το γνωστό παιχνίδι.
Μας λένε να κάτσουμε καλά, αν θέλουμε να μείνουμε ασφαλείς.
Οι αθωώσεις βιαστών, οι επιθέσεις και οι απειλές μαστροπών,
μας εξοργίζουν.
Όχι γιατί περιμέναμε μια πιο δίκαιη δικαιοσύνη, μια πιο ανθρώπινη κρατική πολιτική.
Το ξέρουμε καλά:
Η εξουσία, στις διάφορες θεσμικές εκδοχές της, οργανώνει την ένταση της βίας
στις ζωές και τα σώματά μας.
Και είναι βία ταξική, έμφυλη και φυλετική.

Κάτω τα ξερά σας από τη 19χρονη στην Ηλιούπολη, τη 12χρονη στον Κολωνό
και όλα τα επιζώντα.
Είμαστε εδώ, είμαστε πολλές και θα μας βρείτε μπροστά σας

Salomé | Women’s Collective 619 | Antifa Sisterhood | Τσόκαρα | Maleficia |
Fem Komunite | Συντρόφισσες από Στέκι Αρχιτεκτονικής | Ανοιχτή Φεμινιστική Συνέλευση | Πετρολέζα (Πάτρα) | Φεμινιστική Συνέλευση Κομοτηνής |
Η Ομάδα Πύραυλος (Θεσ/νίκη) | Rabbia Viola (Θεσ/νίκη) | Witches Fight Back (Θεσ/νίκη) | Φεμινιστική Ηρακλείου | συντρόφια

ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ | ΕΙΤΕ ΜΕ ΠΑΙΔΙ, ΕΙΤΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ

ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ | ΕΙΤΕ ΜΕ ΠΑΙΔΙ, ΕΙΤΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ

Αποσπάσματα από την προκήρυξη:

…Για εμάς, είναι ξεκάθαρο ότι η έκτρωση δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο την επιλογή ή όχι της μητρότητας, αφορά τον έλεγχο πάνω στα σώματα και τις ζωές μας. Για εμάς, είναι δεδομένο ότι η γονεϊκότητα είναι επιλογή. Η μητρότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση προορισμός ούτε κι ολοκλήρωση. Μια γυναίκα, η οποία δεν θέλει να φορτωθεί στην πλάτη της ένα μικρό παιδί, δεν είναι μια γυναίκα μισή, μια γυναίκα που λίγο μετά τα 40 της θα είναι ένα άχρηστο περιπλανώμενο φορτίο. Για εμάς, είναι δεδομένο ότι μια γυναίκα που παίρνει την επιλογή να μη γίνει ποτέ μάνα είναι μια γυναίκα που παίρνει στα σοβαρά την εαυτή της, που την γνωρίζει, γνωρίζει τις επιθυμίες, τα όρια και τις ανάγκες της.

…Η κυρίαρχη αντίληψη που θέλει να βλέπει την έκτρωση ως απόρριψη της μητρότητας, που συνδέει άρρηκτα κι αντιθετικά τις δύο αυτές επιλογές μιας γυναίκας, δεν έρχεται τυχαία. Από μικρές μαθαίνουμε να χτυπάμε είτε στον ένα είτε στον άλλο τοίχο. Εγκλωβιζόμαστε σε ηθικά διλήμματα που έχουν μπει από άλλους και με άλλους (κακούς για εμάς) σκοπούς. Στην πραγματικότητα, όταν αντιμαχόμαστε την απαγόρευση ή την κοινωνική παρανομοποίηση των εκτρώσεων, το κύριο ζήτημα που επαναφέρουμε είναι ένα: η επίμονη και αδιάκοπη αντίσταση στον επιβαλλόμενο έλεγχο πάνω στα σώματα και τις ζωές μας.

…Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά· πρέπει να είναι κανονικά και στα μέτρα τους. Γιατί, αν είναι από άλλο τόπο, θα μαζευτούν έξω από τα σχολεία τους για να τα διώξουν. Γιατί αν είναι Ρομά, μπορεί να τα σκοτώσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί αν είναι gay, αν δεν τους ταιριάζει το βιολογικό τους φύλο, θα προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια, με ψυχολόγους και βίαιες τιμωρίες να τα φέρουν στο δικό τους δρόμο. Για εμάς, ένα είναι σίγουρο, πάρουμε – δεν πάρουμε την συνειδητή απόφαση να κάνουμε παιδιά: αυτό το κομμάτι της κοινωνίας το σιχαθήκαμε από μικρές. Την κοινωνία που σκότωσε την Ελένη, την Κάρολάιν και τη Γαρυφαλλιά, την κοινωνία που δολοφόνησε τη Zackie στους δρόμους της Ομόνοιας και μετά το έκανε ξανά στα πάνελ των πρωινάδικων· την κοινωνία που εκμεταλλεύεται σεξουαλικά, μέσα από κρατικές και παρακρατικές μαφίες, παιδιά· που κακοποιεί σωματικά και ψυχικά γυναίκες πίσω από κλειστά παντζούρια· που σκοτώνει τις μετανάστριες αδερφές μας στα σύνορα· που τιμωρεί βίαια τα ανυπάκουα παιδιά· που στιγματίζει γυναίκες και άτομα για το πώς ντύνονται, πώς μιλάνε, πώς κυκλοφορούν, πώς χαίρονται. Την κοινωνία που δείχνει με το δάχτυλο όσες επέλεξαν τη μη μητρότητα, όσες δεν κατάφεραν να κάνουν παιδιά και είναι οκ με αυτό ή όχι, όσες επέλεξαν τη συλλογική φροντίδα των φιλενάδων τους κι όχι την αποκλειστική φροντίδα ενός μωρού, όσες κάνουν έκτρωση για να ζήσουν μια ζωή όπως τη θέλουν. Την κοινωνία που περιθωριοποιεί τρανς άτομα, την κοινωνία που διαπομπεύει.

Αυτό το μέλλον αρνούμαστε, αυτή είναι η κοινωνία που στεκόμαστε απέναντί της. Μας είναι πλέον ξεκάθαρο: η κοινωνία είναι πεδίο μάχης. Τα σώματά μας είναι πεδίο μάχης. Και δεν πρόκειται να τους χαρίσουμε τίποτα από τα δύο. Με λύσσα και συνείδηση για τη ζωή, είμαστε εδώ κι είμαστε πολλές και δεν διαπραγματευόμαστε στο ελάχιστο πως τα σώματα και οι ζωές μας μάς ανήκουν.

Διάβασε την προκήρυξη: